Demet

Demet demet çiçekler getirdim sana,
Biraz hüzn-ü şeb, biraz ferahlık ile…
Gönlümde kalan son sevinç zerresini
Nâzenîn tebessümünde aradım,
Bulamadım,
Lâkin vazgeçmedim.

Sokağın köşesinde,
Eski bir han duvarına yaslanmış zaman,
Sükût ile bakıyor bize.
“Ey aşk-ı kadîm,” diyorum,
“niçin bu kadar meçhulsün şimdi?”

Bir mektubun kenarına çizdiğin lale
Hâlâ cüzdanımda saklı,
Mühr-ü vefa gibi…
Senin olmadığın her an
Mütemâdiyen bir hicran.
Ahval-i kalbim:
Perişan, pervâsız, fakat hâlâ sana meyyâl.

Ey nâr-ı firkat,
Bu kalb-i nâtuvânı neden böylesine yakarsın?
Bilmez misin ki,
Sevda bir kere düşerse insanın içine,
Bin bahar geçse de silinmez izleri?

Geceler geçer,
Şems-i sabah doğar bir gün,
Belki sen dönersin diye
Pencereye gül koyarım her seher vakti.
Nagehân bir rüzgâr savurur saçlarını hayâlimde,
Ve ben
Yine demet demet çiçekler dizerim,
Adını her bir yaprağa fısıldayarak...

Vakitler geçer,
Her adımda eski bir hatıranın gölgesi
Yüreğime ilişir.
Bir ses —belki senin, belki rüzgârın oyunu—
“Unutma,” der, “bir vakit âşık idin.”

Kandil ışığında titreyen gölgem,
Bir zamanlar seninle uzanmıştı divanlara.
Kıssadan hisse okurduk gözlerinden
Ve ben
Her bakışında başka bir mâzi bulurdum.

Zaman usulca eskirken üzerimizde,
Bir sabır dervişi gibi bekledim.
“Sabret, sabret ey kalb,”
Diyordum her gece,
“çünkü vuslat, sabrın hasadıdır.”

Seninle konuşamadığım her kelime
Kafiyesiz beyitler gibi içime düştü,
Dağıldı, karıştı ve sustu.

Bir gün…
Bir gün döner misin bilmem.
Ama ben seni,
Senden kalan o eski mendil gibi,
Yıpranmış ama mis kokulu,
Ceketimin sol cebinde taşırım.

İşte şimdi,
Bir kere daha düşlüyorum seni,
Bir kere daha kokluyorum
Adı sen olan her çiçeği.

Ve son kez,
Usulca bırakıyorum kapına,
Solmuş umutlarım ve tükenmiş zamanımla birlikte
Bir Demet..