Demem O Ki Özledim Şiiri - Yorumlar

Özlemek diye bir şeyin varlığına isyan etmekle başlatabilirim bu hikâyeyi. Reddiye derler tasavvufta, halk arasında yok saymak... Ama öyle yapmayacağım. İnkâr edemeyeceğim kadar gerçek, isyan edemeyeceğim kadar güçlü... Gözümü korkutmasa; kemiklerimi kırmayaacağından, beni lime lime doğramayacağından emin olsam reddedeyim ben de. Ama öyle değil, var, gerçek ve güçlü... Bükemediği bileği öpmeliymiş insan, bükemiyorum. Saygıyla eğiliyorum hasret denen bu kanlı katilin önünde. Susarak özlüyorum, susarak susuyorum... Korkmasam dilimi koparıp beni bin defa lal edeceğinden belki susmam! İsyan ederim, belki dua ederim, en olmadı bi türkü tutturur rezil bir akşam karanlığında kaybolurum... Ama korkuyorum. Var, gerçek ve güçlü. Sessiz çığlıklarla gırtlaklıyorum kendimi, boğazıma diziyorum kederlerimi ve yerlerde sürüklüyorum umutlarımı peşim sıra. "Yorgun olmasam" diye devam ederdim bu hikâyeye ama yorgun olmadığım zamanları da biliyorum. Argın biye bir kelime var, yorgun ‘un en yakın arkadaşı. Hep birlikteler, birlikte anılırlar. Yorgun ‘un Argın’ı özlemesi kadar özledim. Üstelik yorgunum.
Demem o ki, özledim.
Hava soğuk, vakit akşam, mevsim kış. Bundan olsa gerek der bitiririm bu hikâyeyi ama havanın sıcak, vaktin gündüz, mevsimin yaz olduğu zamanları da biliyorum. Vardı özlem o zaman da. Vardı, gerçekti ve güçlüydü. Ne bahardan utanırdı ne vakitten ar ederdi. Kışın yazı özlemesi kadar, güzün bahara hasreti kadar özledim. Bit pazarından alınmış yamalı bir ceketin cebinde unutulan tedavülden kalkmış eski bir banknot gibi hissediyorum kendimi. Bit pazarında bit satılsa vakti zamanında hepsini alabilecek kadar yüksek bir meblağmışım da artık kimse yüzüme bakmıyormuş gibi. Paraymışım zamanında, para üstü bile değilim artık. Unutulmuşum hem de yamalı bir ceketin yırtık cebinde. O ceketin, eski sahibini özlemesi bile bir şey değil benim özlemimin yanında. Hava hafta sonu, mevsim akşam, vakit özlem. Hepsi gerçek. Hepsi var. Hepsi güçlü. Ben zayıfım. Ben özledim.
Kapı çalsa mesela, gecenin geç vakti çalan kapıdan hayır haber çıkmaz. Sabahın erken saatinde çalan telefon gibi. Gecenin üçünde kapı çalsa, sabahın beşinde telefon gelse de sevinsem diyecek kadar akıl dışı bir durum bu özlem. Var, büyük ve lanet. Demem o ki, özledim!