Demem O ki Şiiri - Fatma Leyla Deniz

iki iskele arasında
dalga uzadı
taşmıyor / hiçbir yere
duruluyor
bir huysuz duygu sokuluyor içime
ve bekleyip duruyor benimle
git gide artan soğukta
bilmediğim bir korkuyu
biriktiriyorum
içime vuran yansımada
geri/ ye bakıyorum
bahar dağılmış denizin üstüne
görünmüyor deniz
orta şekerli bir sabah
sası öğleden sonrası
ikindi demsiz
gün ışığından
irinli yaralar devşiriyorum
yaz leke bırakıyor ellerimin yüzünde
bir köpek salıyor kuduz imlerini
üzerime üzerime

demem o ki
biliyorum
geçmeyecek ağzımın acısı
dolacak avuçlarım nar tanelerinin ekşisiyle
pekişmiş bir yalnızlık benimle
Mart yine kandırdı bademleri
toplanıp gitti yaz kurumuş papatyalarla
denk yapıp sarı kantaronları
koydum başucuma
keşkelerle nicedir küsüm
rüzgâr çoktan gitti çırpınarak
bıkmadı begonya ve fesleğen
pencere kıyısında uyumaktan
hüzne yazılmaktan
dalgalar hep küs, martılar aç
yapraklarına yağmur iner derviş eylülün
yağmur sesinde kırılır gamlar
her şey hayal olur
gece suyu çizer saçak saçak
sarmaşık göçüp gider sapsararmış alınlardan
hazan son yaprakta düğümlenir
kırık rüzgarlar bozkırlar boyunca sürüklenir
yosun çöl korkusu ile kıvranır
yazın sonsuz sızısında kum
yengeç izleri taşır
sırtında
günleri karalanır kışın
denizde de bildik renk gidip gelmekte
yunmuşun derisi çürür
ıramışın önünde yol tuzakları
diken incitir ayakları –nı
ölümü onarmaya yetmez ibrişim

uçar uçar
sabah uçar
akşam uçar
bir tek gün saklanır
kovulan kuş kanatlarında
demem o ki
şairin küllüğünde birikir
eski nefeslerden üflenmiş zaman
güze ulaşmış bağlar tadında
hala korur sıcaklığını

10/06/2021