Demem ki. Şiiri - Fahrettin Petriçli

Nârınla yanıp bitsem her an kavrulsam,
Yak yakabildiğince yakma demem ki.
Gözlerinde erisem yitip kaybolsam,
Bak bakabildiğince bakma demem ki.

İnan sevdan bir yana dünya bir yana,
Yokluğunun her anı gönlümde yara,
Vazgeçmem ki başımı soksan da dara,
Sok sokabildiğince sokma demem ki.

Çıkıp gelsen bir yerden elimden tutsan,
Zaman dursa yüzüme aşk ile baksan,
Sevdan ile gönlüme sel olup aksan,
Ak akabildiğince akma demem ki.

Aşkın Rabbimden bana eşsiz hediye,
Al ömrüne kat onu sonsuz sev diye.
Kollarınla sar beni al doya doya,
Sık sıkabildiğince sıkma demem ki.

Öyle ol ki sev beni delicesine,
Aşkından harab olup ölürcesine,
Gönül dağlarımın en zirvesine,
Çık çıkabildiğince çıkma demem ki.

Ne Mecnunum ne Ferhat ne de Keremim,
Onlarda kim sadece güler geçerim,
Sen kokar gönlümdeki karagüllerim,
Kok kokabildiğince kokma demem ki.

Gönlümde senden gayrı olursa biri,
Elinle kaz mezarı sok diri diri,
Alnımın ortasına sıkıp mermiyi,
Çak çakabildiğince çakma demem ki.

Fahrettinim ne desem söz aciz kalır,
Daha bir şey demeye dilim utanır,
Gönül aşk tohumunu bir senden alır
Ek ekebildiğince ekme demem ki.