Demek ki Şiiri - Emre Yıldız Karaman

Tek bir iz bırakmadan terk edip gitmek için
Aşkından kör olmamı bekliyordun demek ki
Kahrolası dünyayı bana dar etmek için
En çaresiz anımı yokluyordun demek ki

Sanki bir perde indi gözlerim görmez oldu
Senin yaptıklarına aklım hiç ermez oldu
Bakışların değişti rengin sararıp soldu
Ağzındaki baklayı saklıyordun demek ki

Çoktandır soğuk haller buza kesen tavırlar
İçimde sancı oldu biriken tüm kahırlar
Sevmediği birini kim kalbinde ağırlar?
Meğer pilin bitmiş de tekliyordun demek ki

Sonsuz bir sevda için el basmıştık kurân’a
Tüm düşler ziyan oldu çıkamadık yarına
Ben kapılıp giderken hazan baharlarına
Yalan üstüne yalan ekliyordun demek ki

Ne çok sevmiştim oysa gül yüzlü prensesim
Canıma can verendin aldığım her nefesim
‘’Dar gelmişti’’ diyerek benim gönül kafesim
Aklın sıra kendini aklıyordun demek ki

Kalmasın adın bile git bir daha arama
Bir merhem sürmektense tuz bastın hep yarama
Derdim sanki az gibi bir de omuzlarıma
Aşkının vebalini yüklüyordun demek ki

13.02.2014 E.Y. (KARAMAN)