Demek gidiyorsun Şiiri - Adem Tarhan

Demek gidiyorsun,
Ardın sıra gurbet elde beni öksüz bırakıp,
Yaşanılacak güzel günleri yarım, anıları sırtıma yükleyip, acıları miras bırakıp.
Demek gidiyorsun sevdiceğim..
Unutulmayacak milyonlarca hatıra bırakıp,
Gözlerimi hep nemli, ellerimi boş, gönlümü mahzun bırakıp.
Demek gidiyorsun..
Bana sensiz bomboş bir hayat bırakıp,
Ters düz edip dünyamı karmakarışık,
Gündüzümü karartıp, ışıklarımı kapatıp,
Demek gidiyorsun sevdiceğim..
Bahçemizdeki gülleri soldurup,
Saçların gibi salınan dallarını kırıp söğüt ağaçlarının,
Boynunu bükük koyup fesleğenlerin,
Demek gidiyorsun..
Sessizce ben yokum artık deyip,
Usul usul yola koyulup, kayboluyorsun kalabalıklara karışıp,
Demek gidiyorsun sevdiceğim..
Yüreğimdeki yangını sönmemek üzere harlayıp, yalvarışlarımı, yakarışlarımı cevapsız bırakıp,
İstanbul’u sensiz, beni bensiz,
Aniden, zamansız, vedasız,
Ve bir “HOŞÇA KAL”sız..