Demedim, Diyemezdim! Şiiri - Ahmet Leven ...

Söyleyecek söz kalmadı...
Kelimeler için çok geç!
Sitemler, acıların istemsiz ağıtları...
Ey zaman! Çabuk gel! Gel de, şiirimden geç!
Zaten yaşandı bitti, en güzel mısraları...
Eğer silmek istersen, kendine bir satır seç.
Kalem de karartmasın, boşuna kâğıtları...
Yazsam, yazsam ne değişir?
Giden geri gelmez ki...
Bir kez elini çeken, bir daha vermez ki...
Yeni baştan başlasam, sonuçlar değişir mi?
Bir “Ah! ” da ben çekeyim, Kerem’e yetişir mi?
Demedim, diyemezdim, bu benim imtihanım...
Ben, bir ömür ateşi kalbinde taşıyanım!
Yansan da boş, taşısan da; yok ise cesaretin,
Haykırsan afakı sarar, şu senin nedametin!
Yaşanması gereken, gün gelip yaşanılıyor.
İnsan sınırlı, aciz...
Duvarlara çarpıyor!
Artık sığamıyorum, dünya mı daraldı ne?
Ruhun sınırı hayal, hayalin sınırı ne?
Taktığın yüzük değil.
Ruhuma zincir taktın...
Eğer onu takmasan, göklere uçacaktım!
Bu senin özgürlüğün ve benim de esaretim...
Ellerimi bıraktı, çoktandır cesaretim...
Hayallerim de biter, yenisini kursam mı?
Eskisini düşlesem mi, yoksa unutsam mı?