Dem Zamanı Şiiri - Önder Karaçay

Zalimlerin zulmü can yakar,
Adalet adına kanun bakarsa,
Zulüm görenlerden biri de çıkar,
Bu zalim düzeni yıkar.

Hakikat denizinde yüzen gemi
Bade içmiş kaptana
Zulmü boğacağı ummandı

Hayal ve hakikat ufkun çizgisinde birleşmiş,
Sınırsız birbirine bulaşmış gibiydi,
Güneşin doğduğu ve battığı bu an
Düşüncelere daldığı kerahat vaktiydi

Seneler sonraki halini düşünür,
Bir gün sonraki aynı vakitteki düşüncelerini,
Bir gün sonra kendini sınayarak denerdi.

Bal sarısı bir ışığın yansımasında,
Yüreğinde dinmeyen bir sızı gibiydi,
Hayatında eksik olanların hasretini,
Taşıdığını bilirdi.

Demi aldığı zamanlarda,
Gözleri hep doluydu

Zorla tebessüm etmek gereği
Ağır bir değirmen taşı gibiydi yüreği,
O ağırlığın yansıması yüzünde olurdu,
Susuzluğunu su bile gideremiyordu.

Deryaya dalıp sulardan sıyrılamamak gibi
Nefsinin ağrına gidenlere ayakları gitmezdi,

Coşkun bir nehirdi ruhu,
İnsanlığı ve varoluşu kucaklayan,
Ön yargısız her insanı davet eden,
Ötesi merak, ötesi keşif
Ötesi çağıl gibi akan duygu nehriydi.

İnsanlığın yakasını bırakmıyor,
Benlik zannına düşmek
Gönlü elvan olmayan insanlığı
Kurtarmak için ufuk çizgisini
Aralamak gerekiyordu

Önder Karaçay