Dem Vurdum Yalnızlıktan! Şiiri - Hasan Gün

Yalnızlık yalnızlık biçilmiş kaftan.
Gönlüm boynu bükük taşıdı onu
Aşk kınında kılıç göğsümde yatan.
Sıyrılsa kınından hayatın sonu...
Yalnızlık yalnızlık biçilmiş kaftan!

Düşledikçe düştüm düşüncelere.
Hayatım hayale sermaye oldu.
Sevgiler dönünce bilmecelere,
Çözenler gerçeğe giden bir yoldu.
Düşledikçe düştüm düşüncelere!

Aşk ile aynı mı ruhun lisanı?
Kendimle nasıl bir ilişkisi var?
Güzelin meskeni o gülüstanı,
Nasıl çevreliyor etten bir duvar?
Aşk ile aynı mı ruhun lisanı?

Ankara rüzgarın savurdu beni!
Sağa-sola koştum bir ümit ile.
Rüzgarın önüne katıp bedeni,
Kendime vardıkça döndüm sefile.
Ankara rüzgarın savurdu beni!

Darmadağın beden,titreyen eller,
Merhametten iz yok,bomboş bakışlar.
Ruhumda yer açtı acı bedeller.
Susattı ölüme sözden yokuşlar.
Darmadağın beden,titreyen eller...

Yalnızlık bendeki eserin bak bu:
Lâl olmuş bir dille sopsoğuk bir yüz.
Öfkemle erir mi bu kuzey kutbu?
Ben kendi gönlümde sevgiden öksüz!
Yalnızlık bendeki eserin bak bu! ..