Ben hiçbir zaman,
Bir şeyin sonunu düşünmeden yaşayamadım.
Hep bir korku, hep bir burukluk oldu içimde.
Mesela çocukluğumda,
Bir rüzgara, kuşa meydan okuyamadım.
İsraf edemezdim, sayılıydı adımlarım.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Korkularımız, hepimizin vardır, her zaman vardır. Özgürlüğümüzü kısıtlar, yaşamımızı frenler. Ta ki içimizde özgüvenimizi tamamlayana dek. Özgüvenimizle birlikte kuşlarla, bulutlarla yarışmak içten bile değildir, inan buna. tebrik ederim.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta