Dem Şiiri - Özkan Büyükburçoğlu

Görürdüm,
Dört mevsim perdeleri yıkar,
Her hafta camları silerdin.

Duyardım,
Titizmişsin,
Her sabah sehpaların, bibloların tozunu alırmışsın.

Söylediler,
Yalnız başına pazara gitmez,
Öyle ulu orta gezmezmişsin.

Ben apartmanınızın altındaki kahvenin çırağı,
Burası “göğe bakma durağı”,
Çok çay döktüm bardak kırdım,
Aşarken balkondan ay parçası.

Çay gibi demledim sevdayı,
Yüreğimin harında.
Dem bu demdeyken,
Gitme bulutlar ardına,
Çok beklerse acır,
Soğur birazda.

Ne sen bildin,
Ne de kimse bildi;
Sevdayı nasıl demlediğimi,
Her şeye şahit tek bilenim,
Elimdeki aynalı çay tepsisi.