/Toplu göçlere aldım kararımı
Zamansızlığa emanet ahlarımı
Heybeme omuzladım /
Nemli gözlerim,
Akıyor ılık-ılık
Kendime küsüm
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
mutluluk ve keder...
'an' olgusuna 'tüm zamanlar'ın damgasını vuran en çarpıcı iki duygudur öyle ki hani neredeyse sevinç, öfke, hasret veya barışa dair vurgular, kelime dağarcığımızdan çabucak silinirler ve yaşam sadece, bu iki duygudan oluşuyormuş hissine kapılırız.
çünkü mutluluk ve keder duygusu, bünyesinde aslen her birini barındırma gücüne sahiptir.
bu şiiri okumaya başladığımda bir şarkı düştü an'a ;
'bu kalp seni unutur mu?'
oysa toplumca 'yaşanmışlığı' nostalji yapmakta ne kadar hevesliydik değil mi şair?
sen şimdi asanı bu denli vurursan aşkın değerine, üstelik diğer yandan da bir dolu insanın sancısını akıtırsan 'düş çocuklarının ölümüne', şiir yerini şaşırmaz mı sence de aklımıza, kalbimize yerleşmede?
dem'in bol olsun sevgili alparslan,
içtenlikle kutluyorum...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta