Dem Şiiri - Volkan Doğan

artık yaşadığımdan emin değilim
aldığım nefesi hissetmediğim her an daha fazla yakınım ölüme
ölü değilim,
görebilirim sarhoş mısralarımı döküldüğünde yırtık kağıda.
parçaladın.
okuduğumda hepsi anlamsız şimdi, yarım...

Belki;
yaşama atılmış can simidiydi -ben tam boğulurken göz yaşlarında- yaptıklarım
ki sen gözlerini kaçırırdın, sanki suçtu yaşamak kesildiğinde can damarın.
'can'
her söylediğinde yaşamı hatırlattığı kadar ölüme yaklaştırırdı beni,
'can' çıkardı ağzından gözlerini kaçırırdın.
'can'ım çıkardı ruhumdan, ağlardım...
ama masumdun daha yeni emekleyen bebekler gibi.
ben yürürken bile yerin dibindeydim ya hep.
kötü olan bendim, çirkin olan, hapseden daha tadamadan özgürlüğü sen.
yitip giden zaman mıydı?
Yelkovanın hızına yetişemedik mi yoksa akreple savaşırken..
Saniyeler yok gibiydi ya sen yanımdayken..
Bak işte zamanla bile oynardık,
sonra ağlardık..
Ben, sen, biz.
Sessiz,
Ve bir deniz kıyısında sabahı beklerken,
öptüğün ilk adamken,
Ben
'can'
sen,
'cayan'
Bişeyler olma hevesiyle anlamsız yarımlarım.
Sarhoş.

Şimdi;
Artık yaşadığımdan eminim,
aldığım nefesi hissettiğim her an çok daha yakınım hayatı sevmeye.