Dellenmenin Eşiğinde... Şiiri - Aydın Aktay

Bakıp hayatın o duvağı kaldırılmamış gizine, bir anlam edinmek için gözlerimi yorunca, acz içinde bana döner gözlerim.
Düşündüm, nedir beni hayatın bu kesik raksına bağlayan şey?
Bilemedim, noktasız bir cevapla yaşamak kaldı bana her şeyi...
Baktım, benim diyeceğim hiçbir şeyi yok ve mahzun bir boyun taşımaktan öte hiçbir anlamı yokmuş hayatın,
utanç duymak belki de,
bu bile noktasız
köhnemiş duvarlarla kaplı zihnimden süzülüp geçemiyor sözlerim.
Esnemiş her kaldırımdan kokular dizdize sürülüp getiriliyorken önüme,
işte burda!
burada kaybettim diyesi hatırladığım izlerim...
niye, ne vardı sanki? deyip soran ve uğuldayan beynime karıncalar üşüşüyor.
Ah kalbim, kilitlenmiş mi ne?
durağan bir gece, sessiz ve seviler biriktirmiş.
Neden bu çaba karşılıksız? En çok sorduğum soru
Anlayamıyorum.
Efsunlanmış yürekler, kabuslar,
kırık aynalar,
bakılmaz olmuş bozuk bağların bozuğu gibi saçlarım,
dermansız dizlerim.
Nereye bu gidiş, quisler, geçişler, derin vadiler, uçurumlar, dağ zirveleri, gidişler,gelişler ve zırvalar
hepsi birer muamma sanki.
-Dellenip gidersin ya, dehlenip git gidebilirsen'
-Kolay mı?
-Bırakır mı?
-Sezinlenen kusurlar başkasının gözüyle?
-Yok öyle! ...bırak, yapamazsın' diyen sesler arasında bile...