Deliyim Şiiri - Nalân Yıldız

Habil'e...

Ruh hastalığı diyorlar yaşadığın zamanı beğenmeme haline ruh hastası olmak tarifsiz bir tad veriyor bana. Beyin dolusu laf etmek yerine ağız dolusu laf eden insanlarla konuşma mecburiyeti yoruyor beni. En bayağı saldırıları, en sıradan mukabelelerle geçiştirme hali bozuyor erdem muhasebemi...Hira'daki yalnızlığın bir saniyesi için neler vermezdim.
' İktidarı ', Adolf Berle'nin dilinden onyedisinde okudum iflah olmam, hırçın kayıtsızlıklara mahkum edemez kimse beni. Yalan meşru, inkâr sıradan, yabancılığım iktidar retoriğinin koroya uymamasından.
Beşeri zaafiyetlerimin omuzlarıma bindirdiği yalnızlık, maksuduna giden dervişin erbaini...
Kirpiklerini ıslatacak kadar bir sevda gözlerime habire yağıyor. Sen gözlerinde gece uyuyorsun. Yok şehrinin dehşetli ayazında terkedilmiş bir istasyonda geçip gitmiş bir treni bekler gibiyim. Biletim donmuş parmaklarımda, vücudum depremli..Cebimde Foucault klâsik çağın delisi...
Hicazkâr bir saz semaisinin kanatlarıma taktığı o tatlı rüyanın ritmindeyim.
Aşka beden biçilirken elest bezminde benim de hisseme düşen bu işte; sözlükleri parçalayan bir deli...
İçimde bir deniz kabarıyor, lodos dalgaları savuruyor, benim yüreğim dünyayı. Beynimde ıslak martılar ağlaşıyorlar, yağmur fırtınasında kaybettikleri eşlerini arıyorlar.
Üstüne sahaf eskilerimi örtüyorum üşüme diye. Sen, bensizliğine sarılıp rahatça uyuyorsun çünkü ben gürültüsü kendi içinde bir deliyim, belki bu yüzden ipliksiz iğneler yutmuş gibiyim.