Delişya beni ağladı

DELİŞYA

Gözlerin beni ağladı içine… meğer, biz erkekler nasıl da zayıfız kadında… tedirginiz, tenhayız, tık nefesiz… boyumu gördüm, gözlerinin endamı aynasında… zavallı bir karıncalığımı, küçüldüğümü… vurgun yemişliğim ateşin yüreğinde, dünde nasıl da çırılçıplak gövdelendim gerçek dilinde… dün derin-i yaralarım kabuk attı, kanadı yeniden… ateş yeniledi, kendini harladı düştüğü yerde… meğer hiç sönmemiş, sinmiş yürek dibimde… niceden sonra gördüm gözlerinin dilinde… ateş ateş fısıldadı alevi körükler gibi… bugün ustalar ustası Nazım’ın ölümünün 51. yıl dökümü… ben ki; çırağıyım şiirin ve şair ustalarımın… damarlarımda ilk ateşi ustam yürütmüştü kalbime… o gün bugündür yangınlardayım şiire… bundandır vurgunum, yitiğim, yenilginim, bozgun ve kırgınım aşktan yana, ustalarım gibi… hasretim, mecburum, muhtacım anlaşılmaya… dünden beri de mecnunum, çölüm, sahrayım… gözlerin vahamdı, sabrımdı, kör ümidim… kendimi aldatma halimdi… bugün inatçı gerçeğimdir… hasretçin…
3 HAZİRAN 2014

#tunaybozyiğitseyduna #nazımhikmet