Delişmen. Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Bir keresinde gülerken sütü dökmüşdü ağzından
Gülüşü biraz çarpıkdı
En çok da gülüşünü severdim

Yine de severdim
Saf kızdı

Türlü oyunlar şaklabanlıklar yapardım
Tek gülsün diye
Adı da gülsün
Ninesi koymuş

Biraz sakardı
Yerinden kalktı mı
Mutlaka bir yerlere çarpardı
Bir keresinde kucağıma düştü
Belki de düş/tü
Düşmesini beklerdim

Öyle tatlı kokardı ki
Sizler o kokuyu bilmezsiniz
Köy sütü gibi

Ne bulursa onunla girerdi denize
Çoğunlukla elbiseyle
Bilemezdi ki
İflahımı kesdiğini
Birazcık safdı

Bazen annesi komşuya gider yalnız kalırdık

-Kız ocağa bak yakma yemeği
Kim zaptedebilirdi ki
Bu delişmen kızı
Yakardı çoğu zaman yemeği

Gelin gitti sonunda taa Almanya'ya

Gözlerimde hasret
İçimde sızı bırakarak

En çok gülüşünü özledim

27/Ekim/2009/Bodrum