Delisin Şiiri - Hüseyin Muşmal

Delisin
Besmeleyle başlarım her sözüme,
Lakin demesinler bana velisin.
Okuyup da bakıp bakıp yüzüme,
Divanenim sakın deme delisin,

Sen büyük sevdamın ana kaynağı,
Hem ateşi hem de yanmış külüsün.
Hem beni serinleten yağmur sağnağı,
Hem sevdamı körükleyen yelisin.

Mevsimler içinde mevsim beğenmez,
Gönlümün sen çiçeklenen dalısın.
Yâr sana ulaşmadan gönlüm eğlenmez,
Mutluluk menzilinde sevgi yolusun.

Hint kumaşına benzetmem seni,
Sen onu dokuyan altın milisin.
Bulurum her daim kendimde seni,
Sen gönlümün anahtarı zilisin.

Hem mızrabı hem sapısın sazımın,
Hem de onu dillendiren telisin.
Sen benim büyüyen kutlu sevdamın,
Şiirleri döktürdüğü dilisin.

Kokususun sen beyaz çiçeğin,
Hem de onun yaprak yaprak falısın.
Yaprakla beslenen küçük böceğin,
İpeğiyle işlendiği şalısın.

Yâr saçların dökülünce beline,
Petekten süzülen kekik balısın.
Sevgi sözlerinin tatlı diline,
Nakış nakış dokunduğu halısın

Saçlarının gizlendiği yazmanın,
Motifisin, oyasısın, alısın.
Sonu var mı güzelim seni yazmanın?
Sen kamerin on dördüncü hâlisin,

Ben senden ayrılmayan siyah ben iken,
Sen gözümün önünde yanak çilisin.
Sen bülbüle sevdalı nazlı gül iken,
Hem bülbülün şakıdığı dilisin

Eşrefoğlu dökülürsün hep böyle,
Bilirler ki sevgi ile dolusun.
Yâr sen de yaşamazsan sevgiyle,
İşte o gün yaşayan bir ölüsün.