Delirmek Şiiri - Ahmed Muaz Çığ

Kimse bilmiyordu tanrısının adını,
Kendisi de biliyor muydu emin değilim.
Belki de inandığı bir tanrı bile yoktu.
Hayatın kendine verdiği patavatsızlıkla öylece dikiliyordu.
Yaşamak onun için bir külfet, bir eziyet.
Doğanın tınıları, yüreğinde pislikleri süzen bir süzgeç.
İnsan sesine tahammülü kalmamış, bu iğreti ondan olsa gerek.
Geçenlerde duşta saçlarını yoluyordu dans ederek.
Sormuş bulundum: "Beyefendi, en sonunda delirdiniz mi?"
Baktı ve gülümsedi: "Beyefendi, kim akıllı ki?"