Delirmek Şiiri - Kaan Kaçmaz

çıldırıyorum şu aklımı bazı sıralar
asılı kalıyor tüm umutlarım kursağımda
her gün yeni hayatlar içiyorum
hem de tek bir dikişte
her gece sabahı yokluyorum
sanki bi güneş doğmayacağımı bilmezcesine
ben her neysem işte
sahiden serzenişteyim hep içimde
içtiğim o insanları büyütüyorum kendimde
belkide çıkarmam lazım
hapsettiğim ruhumu günyüzüne
korkar oluyorum geçen zamandan
yaşım bugün tam yirmi iki
yaşamadığım hiçbir şeyi yazmadım
yazdıklarımın hepsini de tam olarak yaşayamadım
ne şimdi bu geçen seneler
sarıldığımız dostlar
seviştiğimiz bedenler
döndüğümüz sigaralar
üstünde söndürdüğümüz ruhlar
geçmiş günler aklımdan geçerse
sevdim sandıklarım gün olurda beni hatırlarsa
tam da ben yaşamayı bırakınca
ne olur kendini bana hatırlatma
bilmem neden düne dönüyorum
akan nehirde hayatımdan geçenleri anıyorum
aklımdan kalbime giden yolda
seni aradım ben her durakta
yalvarıyorum bana kendini hatırlatma
ben geride bıraktım her şeyi
ne bir zafer ne bir yenilgi
hiçliğin içindeyim şimdi
tekrar söylüyorum nolur gelipte bulma beni
kaldırım taşlarından örülmüş bir duvar
değirmenden suyundan bir deniz
sigara dumanından bir hava
dört duvar çatısı olmayan bir kalp
halsiz inançsız umutsuzum belki
çekip alma üstümden beni
çünkü buldum sonunda ben kendimi
yoklukmuş meğer beni ben yapan
yalanmış doğru sandığım kaan
bu dediğin distopyadır
yaşadım ben kaç gece binbir travma
rüyamdan hayata geçtim transa
anla işte beni
bir kez olsun uğraştırma
yokum ben
hiçim
yok
hiç
tek