Delirdim Sensiz Şiiri - Özgür Canıtez

Gönlüm sokağının çıkmazlarında,
Sürüklenip durdu senden habersiz.
Karanlık akşamın yalnızlığında,
Saymadım kaç gece geçirdim sensiz.

Bitsin içimdeki dinsin bu hasret.
Düşünmek faydasız günleri sensiz,
Bitsin bu duygular, sussun bu gece.
Unuttum kaç yıldır gülmeyi sensiz.

Güneş mi doğmadı her yer karanlık?
Gözlerim görmeyi bıraktı sensiz.
Mutluluk kapıma uğramaz oldu.
Hayattan bağları kopardım sensiz.

Dört duvar içinde kaldım yalnızım.
Gelmedi bahârım, gitmedi kışım.
Yüreğime bir ateş düşürdün aşkın.
Leyla'sız Mecnun'um, çöldeyim sensiz.

Sabrımı döksem dağın başına,
Aşıp da geçerdi yerin dibine.
Şirin eylemiştim seni kendime,
Aşkından dağları delerdim sensiz.

Dîvâneye çevirdin beni zâlimim.
Nedir bu fiyakan, nedir bu nazın?
Ellerin diline düştü niyâzım.
Aklımı yitirdim, delirdim sensiz!

Korkardı yüreğim sevgiden, aşktan.
Uzaklaşırdım bakan her gözden.
Kendimi yalana kapattım çoktan.
Usandım dünyadan, usandım sensiz!

Rabbime dönecek olmasa şu canım.
Olmasa îmânım, olmasa dînim.
Her gün düşünmekten kafayı yerdim.
Kıyardım canıma, kıyardım sensiz!

Haziran 2017