Delinin Günlüğü /Son Kavga

+

sıra sıra dizilmiş ayakucumun kuytusunda yalnızlık
sonrası adresini şaşırmış bir serseri aşk
kıvrılan yol hikayelerine batırılmış adamlığım
bir otobüsün en ön koltuğunda sancılanışım

sonudur
gözlerimin ucunda göğün son uçurumu
kavrulduğum bu kendi ötemde
başsız
kolsuz

kim görür seceremi
-kim sorar-
ah!

tutulmuşum güneşin esmer bunaltısında
bulaştırılmış cüzzam sarısı
ben gövdesiz

deliren son akıllının avucuna sıkıştırılmış
ben kaç küsür şiirin önünde el bağlamış bir asi
başımın üstünde karanlık!

ah!
kim sorar
kim

gök zemberekleşip acıttı tenimin susuzluğunu
ay dağ kokularında yayılmış mevsimsiz bırakılan haziranıma
çocukluğum tuz kokulu
doğduğum topraklar çırılçıplak
kıyılarıma dalgalar vurmuyor
kim bilebilir gözümün yaşını benim?

kim tutuşur
kim acınır
-ah!

düşermi bu şiirin son susamışlığı dudağımdan
acımı kanatıp
dağlara vururmuyum
kendi ellerimden damıttığım yalnızlıklarımı?

kim susturur dilimi benim
kim

kim yanaşır düşlerimin çapasız güvertesiz gemisine
suyumu kesip dalgalardan

martılarımın çığlıklarına kim karışır benim yerime
şafak vakti kim öper yakamozların eşliğinde balıkları
gözlerinden
birer birer

ah!

delirmişim
kaybolmuşum

kim bilir...

hakan KARTAL