Delilik... Şiiri - Zuhal Eroğlu

Ayın ışığı vurduğunda dudaklarına
Konuşmaya başlar suskun yüreğim
Savurmak kolaydı döküleni dudaklarından
Kolaydı özlemek seni uzaktan
Ve belki de örtmek üstünü toprakla
Kolaydı…

Bense yıldız döküyorum üzerine
Beklemediğin anda bir gece vakti
Çaldığında kapımı
Güneşten kopardığım alevi
İkram ediyorum ısıtsın diye seni
Rüzgâr yolluyorum avuçlarım arasından
Körüklesin diye alevini
Sakın bırakma yüreğimi
Unutma
Bu deli yürek
Yaktığı ateşi söndürmeyi bilmez ama
Daha büyük alevleri tutuşturuverir bir anda
Bu yürek hercai
Bu yürek âmâ
Ve uğrunda bu yürek seni yaşatmaya feda
Yeter ki parmak uçlarında yürü
Sessiz sakin usulca
Dokunma bu cana
Bu can asi
Bu can yakar seni
Ne senden ellerini beklerim
Ne de yoksul yüreğini
Tek sakla sana yazılmış bu şiiri
Belki bir gün büyütür yüreğini
Belki bir gün anlatır sana beni

Yakın diyarlarda
Uzak zamanlarda
Ve susayınca gönlün aşka…

Bir küçük umut…