Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Gün boyu çalışırlar,kalmaz bedende takat.
Sazan gibi aleme atlarlar. Hesap:Tokat.
Bu akıllılar var ya,balık gibi mahlukat.
İşte bu çeşitlerden,derede var,çayda var.
Aldırma deli gönül,delilikten fayda var.
Gercekten Güzel anlam ve Düsünce yüklü bir calisma Tebrikler Kaleminiz Daim Hersey Gönlünüzce Olsun Saygi ve Sevgilerimle..
Tebrikler şairim.Konuyu yine güzel bir noktadan yakalamış ve ustaca işlemişsiniz.Bize de sizi takdir etmek kalır.Tam puanla listemde. Selamlar
Ne kadar güzel analiz etmişsiniz delileri Eyüp bey. Keşke kendini akıllı sananlar delilerden biraz ders alsalardı...Kutlarım tam puanımla + ant...
Doğru söze ne denir,sayın arkadaşım.Tebrik ediyorum.Çok güzel ve anlamlı buldum.
Bu güzel, güzel olduğu kadar anlamlı, anlamlı olduğu kadar ders veren dizeleri yazan şairi ayakta alkışlıyorum.
10 p ant.
Tayyar YILDIRIM
YÜREĞİNİZE SAĞLIK AKIL İŞİ BİR ŞİİR OLMUŞ KUTLARIM SAYGILAR
Onun için demiyorlar mı ? 'Ya deli ol, ya veli.'Dünyanın en mutlu insanlarıdır deliler çünkü ne bu dünya da, ne öbür dünya da ceza-i ehliyetleri var.Harikaydı kutluyorum dostum.'Aldırma deli gönül, delilikten fayda fayda var.' mısraında fayda sözcüğü iki kez tekrarlanmış, her halde gözünüzden kaçmış.Selamlar, Şükrü Topallar
K...U...T...L..U...Y...O...R..U..M
U....U......................................U
T........T..................................H
L..............L.............................T
U.................U.........................E
Y.....................Y.....................Ş
O.........................O................E
R.............................R............M
U....................................U
M....U....H....T...E...Ş...E...M
Kibrit icat ederek, dağları yakmaz deli.
Kurşun icat ederek,canlıya sıkmaz deli.
İnsanlığı,HARP denen batağa sokmaz deli.
Onların hünerleri,ok fırlatan yayda var.
Aldırma deli gönül,delilikten fayda fayda var.
İNSANI DERİN DERİN DÜŞÜNDÜREN GÜZEL ŞİİRİNİZ İÇİN, SİZİ YÜREKTEN KUTLARIN EYÜP BEY,
DÜNYAYI BU HALE GETİREN AKILLI SANDIĞIMIZ DELİLER VE ONLARIN ARASINDA, BİZDE AYAKTA KALABİLMEK ADINA DELİLİĞE VURUYORUZ KENDİMİZİ..
BEĞENİ İLE OKUDUĞUM ŞİİRİNİZE TAM PUAN.
SAYGILARIMLA
birazda gülümsedim ....çünkü bende bakırköylüyüm..
şaka bir yana yaşadığımız bugünkü ortam bu kadar olumsuzluklar ..global krizin getirdiği sıkıntılar malesef biraz deli geçinmeye zorluyor insanı...
şiirde çok önemli konulara değinmişssiniz....
sizin anlattığınız deli korkunç zararlı .....
bugün tanıdığım bir arkadaşımın gelinin uyuşturucu dozundan hayatını kaybettiğinin haberini aldım...
televizyonu açtım bakırköyde patlama .....gözlerim deli gibi fırladı acaba tanıdık biri varmı.....
yaşam çok ağırlaştı sevgili şiir dostum çok ağırlaştı.....emeğine sağlık...
müzeyyen başkır
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta