Deliliğin Günlüğü Şiiri - Ahmet Cemil Atay

Bir piyanonun tınıları

Bir piyanonun tınıları
Ahşap evimizin en alt katında
Rüzgârıyla savruluyor perdeler
Dilimden dökülen namelerin
Kayıyor parmaklarım
Simsiyah tuşların
Gözlerindeki beyazlara zaman zaman
Bir kedicik fırlıyor gözlerimin önünden
Ağaçtan bir kelebek havalanıyor
Solucan ıslak topraktan henüz kafasını çıkartıyor
Geceden kalan bardaklar ayağımın altında
Bir oyana bir buyana yuvarlanıyor
Ahenkle akıyor vücudum
Gözlerim savrulan notaların
Bıraktığı kirli yüzleri anımsıyor
Yapayalnız tablolar
En ıssız falezlerin ucunda
Seremonisiyle tutkumun
Tutulmuşluğum
Akan zamanın acıları üzerimde
Atkımın ucundan beni
Bilinmeyen derinliklere
İmrendiriyor
Geceler, sarmaşıklarla geliyor
Uykumun en tatlı zamanlarında
Kanlı ellerini
Nefessizliğimde hissediyorum
Bir piyano tınısının kalıntıları ile
Sen uçsuz bucaksız
Bir lalezarın ortasında
Kızarmaktasın
Yalnızlığın seni utandırıyor
İnce bir ezan sesi
Şalının üstünde ağlamalı halim
Zavallı günahlarım
Üstünde uzun yolculuğum
Saçlarında kayboluşum
Bir bir her anımı uyandırıyor
Göz kapaklarım kalkıyor
Her yer gözlerinin kahvesinde
Kahve özleminde
Yudum yudum
Yeni bir gün başlıyor
Rutubetinde nemli mağaraların
Yolculuğum derinliklerine toprağın
Yanaklarımdan dudaklarıma akan
Yağmur tanelerinde tadın
Susuzluğuma susamışlığım
Bilmem kaçıncı vagonunda
Buharlı trenin ıssızlığında
Kompartıman kompartıman dolaşmaktayım
Cam önünde uzun yolculuğunun izleri
Yorgun gözlerin
Saydığın bilmem kaçıncı elektrik direğinin
Üstüne bir umutla
Küçük serçenin kanatlarında konmaktayım
Bilsen bir tebessümün
Bir kervanın kaybolduğu çöllerde
En önünde ben
Kaynaklar sunmakta, yokluğun
En acı zamanların üstünde
Paramparça aynalarda
Arkanda yorulmuşluğum
Gözlerinden damlayan birkaç damla
Simsiyah kaderimin izlerini taşıyor sanki
Parmaklarımın ucunda teninden izler
Zamansız zamanımı ellerimden alıyor
Yolculuğun yolculuğum
Son gözyaşının ardında
En ıssız istasyonun bir ucunda
Bir piyanonun tınıları
Bütün yalnızlığımla
Seni bekliyorum…