Deliliğin Delili Şiiri - Harun Tolga Peker

Öyle bir yalnızlığın ortasındayım ki,
Hangi yöne gitsem kimsesizlik.
Hangi tarafa baksam sensizlik.
Gökyüzü yok
Yeryüzü yok
Ellerin yok
Gözlerin,dudakların
Sen yoksun işte.
Öyle bir yalnızlığın ortasındayım ki
Ben bile yokum kendimde..

Nasıl bir zaman dilimi içinde yaşıyorum biliyor musun?
Yokluk.
Yokluğun o kadar mubarek ki
Aslında o da bir varlık benim için
Çünkü hissediyorum
Yoksun..
Fakir olduguma bakma sen benim
Seni sevebilecek bir kalbim var hala
Deliliklerime de bakma
Yaşadığıma dair
Tanrıya sunacağıım tek delilimsin oysa.
Deliliğimsin,sebebimsin..

Senden bana tek kalan emanetindi
Gelinliğinin duvağı
Duvarımın en manzaralı yerine astım
Penceremide açmıyorum
Kokunda gitmesin diye
Arada sırada ağladıktan sonra yüzüme sürüyorum
Gözyaşlarımı siliyorum
Islanmıyorsun değil mi
Islanmıyor değil mi saçların
Lütfen söyle,yoksa
Üzülürüm,kederlenirim..
İçerim sen gelinceye kadar
Gelmeyeceğini bile bile..
Ölünceye kadar yani anla.

Söylesen neden gittin ki?
Mutluluğa sebep aramamıza da gerek yoktu
Biz vardık
Çünkü sen vardın
Utandırabilirdik hüznü
Ağlatabilirdik acıyı
Geceleri aydınlatabilir
Gündüzleri karartabilirdik isteseydin
Neden istemedin ki?
Neden beni kararttın
Neden ağlattın,utandırdın
Neden beni yalnız bıraktın sensizliğin içinde

Gel artık olur mu
Hem saat de geç oldu
Gel giydir üstüme o mutluluğu
Giderken bıraktığın acılar
Beni bir deri bir kemiğe çevirdi
Üşüyorum
İçimi görüyor herkes utanıyorum
Seni görüyorlar
Kıskanıyorum...

Dön artık olur mu
Bak havada kararmaya başladı...