Deliliğe Övgü Şiiri - Orhan Tuncay

Dün yine boşalttım zihnimin zindanlarını
Yine yeniden içimden taşarken volkanlar
Bölerken aklımın zincirlerini sonsuz parçalara
Çözüldü belleğimde kazılı zamanlar, mekanlar.

Bazen kuytularımın solucanları kıpırdanırdı
Bazen yeşillenirdi saçlarımdan taşan ormanlar
Dün yine kucakladım gözlerimden akan yaşları
Başımı döndürdü boşluğa koşan, coşan insanlar

Yuvarlanışım yorumsuzluğa anlam tepelerinden
Öte dünyaya yol verir önde kabaran mezarlar
Çift mekanı bir torbaya toplayıp sırtlanırken
Bir araya topladı ya beni beynimdeki hızarlar

Düzensizliğin düzensizliğinde tazeledim kendimi
Kan kardeşim olsun ünlü Neron’lar Sezar’lar
Gerçekleşmeyecek bir gerçek yok artık içimde
Kalemlerim durmaz, deliliğe övgüyü yazarlar