Delila Şiiri - Mehmet Koyuncu 2

“Tek bir söz söyle, ruhum şifa bulacaktır.”

Sükutun öldürünce bu gece beni
Ruh-ûl Kuds’e döndüm çehremi

Dedim

Hangi vezni verdiysen unuttum
Heceyi, aruzu en yakın tapınağına kustum
İçtim yalnızlığımı dedim şaraptır
Bu gece beni affet ki kalemim haraptır

Utanmadım ve dedim

Ne yazsam şiir olur şimdi?
Aşk - Aşti’de diş fırçalamak - Kuğulu Park
Mesih’in kabrine yürüyen cruciati’nin dua uğultusu

En derinden seslendi bana

Yazabileceğin şiir senin tektir
Her şey bir gün O’na dönecektir

Döndüm kağıda seni anlatmaya
Tüm putların içinde bir sana tapmaya
Şeytan en zayıf yerimden vurur beni

“Her şiirimin vezni, bunun hikayesi var.”

Sükutun öldürünce bu gece beni
Geçen senelere çizdim resmini

Çizdim

Saçını benden önce gören güneşi
Ben senden gidince vuran zemheri
Sen başını göğsüme yaslayınca duran zamanı
Bir camın ardından aşkı fısıldayan kemanı

Hatırladım ve çizdim

Elini tutmadan gördüğüm her şeyi
İçimde kalan kördüğüm her hissi
Seni sevmediğim her güne olan öfkemi
Ve yalnız seninle bilmeyi sevmeyi

Yeni bisiklet telaşıyla çizdim

Senin çizeceğin tablo tektir
Çehresi şuh, sözü seyrektir

Döndüm yüzünü kazımaya
Yalnız Hakk’a ait tapınağa
Şeytan en zayıf anımda verdi elini

“Şimşon, Sorek Vadisi’nden bir kadını sevdi, onun adı Delila’ydı.”

Sükutun öldürünce bu gece beni
Her şeyi yutan sahile yazdım hikayemizi

Yazdım

İpleri bırakmama inadından savaşını
Bir gece ürkek bir kuş gibi beni arayışını
İlk kez beraber yürüdüğümüz okul bahçesini
Her duyduğumda güldüğüm şen sesini

Korkmadım ve yazdım

Elinin elime ilk dokunuşunu
Benim gibi dengesiz oluşunu
O yüzden her saat korktuğumu
Ödümün bir görünüp bir gitmenden koptuğunu

Ağlarını bininci kez tamir eden balıkçı ustalığıyla yazdım

Senin yazacağın roman tektir
Mutlak seni mutlak sevecektir

Kaya’nın üstüne kurulan beden istedi
Ben yine de Şimşon gibi sana yazdım şi’rimi
Şeytan en özlediğim kadınla buldu beni

2024, İstanbul