Delikli Kaval Şiiri - İsmet Can

Bir ağacın gölgesine yaslanmış
Çoban
Çalıyor kavalını
Koyunlara değil
Yüreklere sesleniyor
Delikli kavaldan

Bir delikten aşk çıkıyor
Birinden yürek feryat ediyor
Diğerinden isyankar duygular fırlıyor

Son delikten giren şeytanda olmasaydı
Parça parça dağıtmasaydı
Koyun sürüsü gibi
Kan damlamasaydı; kavalın yüreğinden
Akmasaydı; çobanın hüznüne
Delikleri olmasaydı; keşke kavalın

Gölgede ayrılıp gitti; ağaçtan
Zoruna gitti belli ki
Hüzne sarıldı; melodiler
Karıştı; ağacın yapraklarına
Ve delikli kaval düştü
Çobanın elinden
Tüm duygulu hüzünler döküldü; deliklerden

Ya toprağa gübre olacak
Yada ağacı büyütecek
Aşkla
İsyanla
Yada hüzünle