Delikanlının Şiiri - Tanju Çubukçu

delikanlının ikinci görüşüydü genç kızı,
öyle candan, sıcak, sevecen...
gülen gözleri vardı ve gamzeleri gizliydi,
sanki kız, hep delikanlıyı beklemişti
ve sanki geleceğini bilir gibiydi...
genç adam geldi, hoş geldiniz dedi kız.
dili değil gözleriydi konuşan...
adamın yarasını farketmiş,
can atar gibiydi sarmak için...
şaşırtırcasına her şey hazırdı,
kader; randevu vermişti ikisine birden
ve buluşturmuştu tam vaktinde...
adım; melek dedi kız,
zalim dedi delikanlı, en zulmedeninden...
kız melek gibiydi; sessiz ve selim...
her ikiside sırılsıklamdı, aşıktı...
ben çareyim dedi kız, adam ise dert dedi.
kız melekliğinden,
adam ise zalimliğinden bihaberdi...
bir şey oldu, ayrıldılar...
kız dilsiz melekti, sormadı ne oldu?
adam zalimdi, söylemedi ne oldu?
ama ikiside biliyordu, olmadı...
kız gitti, adam kaldı, kaldı.
kızın deyişiyle; kaldı yahuu...
ne oldu, sahi ne oldu, büyüler mi kuruldu?
her ikiside yoruldu...
ama bir dedikodu; adam unutmamış, aşıkmış!
karşılaşmışlar, adam cenneti buldum sanmış...
artık cennetten kovulmayacakmış!
ama cehenneminde de yanmaya dünden hazırmış.
içinden; uyu, geçer demiş, ama hiç uyku tutmamış...
adam dokunsalar ağlayacakmış, mış, mış!
yalan! zaten her yazdığını okurken ağlarmış...
artık belli etmeyecekmiş, içinden sevecekmiş!
aynı yerinden meleği,
bir kez daha vurmayacakmış...
ne oldu, ne olmuş? çünkü hak mı etmiyormuş!
gökten üç taş düşmüş,
üçüde adama denk gelmiş,
ama kız melekmiş...