Delikanlı Şiiri - Afif Muhsin

Pek bir yorgunsun delikanlı, mahzun
Hele donuk bakışı gözlerinin
Bak, kaybolmuşsun ufkunda ruhunun
Esirisin mazinin gölgesinin

Göğsüne sarmaktasın sen, belli ki
Kederden örme çıplak çeperleri
İşlemeleri kinin süslediği
Gözyaşlarıyla boyanmış gövdesi

Hepsi korumak için tek bir anı
Sıkışıp kaldığın o sonsuz tanı
Anlamsız artık, durdurdun zamanı
Nüksettin zehri ve dondurdun kanı!

Ah söyle şimdi arsız delikanlı
Unutulmuş sokağında kimler kaldı?
Öyleyse yık o köhne binaları
Dar, içinde kimsenin kalmadığı

Şimdi oynamaktasın son perdeni
Trajediyi yoksa komediyi mi?
Delikanlı, delikanlı , delikanlı
Unuttun söylemeyi son repliği:
''Ah ne de çok severim yaşamı ve kederi!''