Delikanlı Şiiri - İbrahim Soyalar

Bozkırın ortasında bir adam
Dimdik üzerinde ayaklarının,
Sessizce yalıyor yüzünü rüzgâr
Dalgalandırıyor sarı saçlarını,
Hafiften bu çelimsiz adamın.

Ortasında; kurak ıssız bozkırın
Adam gibi kara yağız bir adam,
Bir elinde kitap, defter, kalem
Diğerinde ise kırmızı karanfil,
Öğretisi şekillenmekte hayatın.

Ardında uzun uzadıya giden
Neferleri bir yığın güzel çocuk,
Gözleri parıldayan alınları ak
Kırmızı yanakları kor alevden,
Kenetlenmiş elleri ve yürekleri.

Bir türkü tutturmuşlar sessiz
Derinden ezgisi çığlık çığlığa,
Bu vatan bizimdir yalnızca
Soysuz haramilerin hiç değil,
Bu vatan yalnız bizimdir bizim.

Çocukların neşeli haykırışları
Şenlendirir gecenin sessizliğini,
Başlarında kara kuru bir adam
Yüzü gülümsemekte bozkırda,
Ilık bir yel eser yaz geceleri.

Görmemiştir kimse kötülüğünü,
Kederlere sarınmış derdi tasasını,
Ufka bakıp delen mağrur bakışını
Kor ateşlerde dağlanmış yüreğini,
Sonsuz bulutlara bakıp ağladığını.

Gök gürültüsü bile susturamaz
İçindeki derin sessiz fırtınayı,
Öğretide dağıtır yaralı efkârını
Dürüst hayatı; yarım bir örtüdür,
Siyah hüznün üzerine çekilmiş.

Ve nasırlı avucunda adamın
Hayat kendi küllerinden yeşerir,
Filiz dal olur, sıkı yeşil yaprak,
Sonra ağaç olur ufka doğru
Heybetinde asırlık bir orman.

Başucunda; ayağa kalkar yeryüzü
Selamlar öğretisini adamın,
ışığını yayar gün dönümünde
Yağız; delikanlıdır işte o adam,
Babamdır ve sevgili öğretmenim.