Delikanı Şiiri - Ersin Çakmak

kıyılar da bir yerlerde,
köhne bir mekan var,adı dünlerde,
içerisi boş,sadece bir masa var dolu,
oturan biri var masada belli kafası dolu.
bayık gözleri boşluğa dalmış,
bağrı yanıyor belli, gömleğinin önünü açmış,
düşmez sigarası iki parmak arasından,
yüreği dolu, bir kükrese şehir titrer,
korkmaz Allah'tan başkasından.
günün adı belli değil,tarihin tadı yok,
ben bir delikanlı tanıdım.
karşıdan görürsen ince zayıf birşey,
içine gir dağ gibi bir şey.
ama sanki bütün çiçekleri solmuş,
sanki uçurumun kıyısın da ha düştü ha düşecek.
ne var be delikanlı bu yaşta bu kadar düşünecek,
elleri titrek,belli damarlarından eksik olmaz alkol,
gözlerin de bir çizgi, belli aşk acısı çeker o,
sokulup yanına bir dokunayım dedim,
ona baktıkça sanki aynada kendimi seyrettim.
dokunmaz olaydım bin ah yedim.
sevmiş oda kara sevdaya tutulmuş,
biz nasıl unutulduysak,oda aynen öyle unutulmuş.
her kara sevdalı gibi,
canı,kanı dahil herşeyinden geçmiş,
keser dönmüş,sap dönmüş,
gün olmuş hesap dönmüş,
çalmış kapısını sinsi ayrılık,
ne yıkılıp düşmüş yerlere,
ne de dikilip bakabilmiş göklere,
ne ölmüş ölüye karışmış, ne dirilmiş diriye karışmış,
hayatın en zor yerin de öylece kalakalmış.
saldırmak istemiş sebepsiz herkezei
duvarları yumruklamak,adını yazmak kanıyla bu sevdanın,
ama bunu da yedirememiş erkekliğine,
bir delikanlı tanıdım ben,
üzgün,yıkık,sarhoş umudunu öldürmüş,
yarınları yaşamadan mezara gömmüş.
çok içtik sonraları beraber,ağlayacaktık neredeyse,
çol dertleştik o bana anlattı ben ona öy le işte,
ne bileyim bu şiirde ona gelsin dedim,
her nedense............