...Delikan! ... Şiiri - Naime Erlaçin

Kuman’ım
Kıpçak’ım
Kırım’ım ben

Moğol istilâsıyla kalkışır kanım
infilâk eder yüreğim ıssız bozkırda
Hacı Geray Hân’ım
ey hanedanım!

hangi öyküyü anlatsam
sonunda “ben” olur
“biz” olur
“siz” olur
ve atalarım

saçları iki belik
yanakları al
ayva çiçeği analarım*

dillensem ey yar!
anlatsam ki
nice masallara dayanır her bir yanım

yayla yürekli cengâverlerim
sevdalı erlerim benim
bir parçam şaman
bir parçam tetik-duman
her parçam i s y a n k â r
bir kurt kadınım

özümün özü Geray Hân’ım:
kudretim topraktan fışkırır ey!
destanlar eteğime dolanır
durdukça
lav misali kaynar kanım

ben
delikanım

(*) Yüzyıllar boyunca acımasızca sindirilmeye ve “assimile” edilmeye çalışılmış bir soydan doğmuş; derin acılarla, ailesi ve özellikle de ikiz kardeşinden ayrılmak zorunda bırakılmış; sonuçta yolu, Odessa-Kırım’dan 1890’larda önce İzmir; 1. Dünya Savaşı ve Milli Mücadele yıllarında Adana-Çukurova’ya düşmüş; o yılları Toros dağ ve yaylalarında geçirmiş olan; üzerimdeki hakkını daima minnetle yad ettiğim çok sevgili ve rahmetli anneannemin anısına...
Adana’ya vardığında yabancı bir isim taşıyor ve farklı bir dine mensup görünüyordu. Müslümanlığın günah gibi saklandığı bir ülkeden geliyordu. Fevkalade donanımlı ve kültürlü bir hanımefendiydi Makbule Ninem. Özüne doğru, sözüne sadık ve yeri geldiğinde isyankar...

Koşullar ne olursa olsun, başını dik tutmayı bildi ve asla ezdirmedi kendisini. Üstelik tarifsiz sevdirdi....

Gelmemiş olsaydı eğer, ben doğmamış ve O’nun soyu İkinci Dünya Savaşından hemen sonra diğerleriyle birlikte Sibirya’ya sürülmüş olacaktı…

Büyüktür Kırım acıları!

Her hayat, içinde kendi öykülerini taşır....
Göçler var türlü türlü…

(16 Mayıs 2004)