Delik Kalp Şiiri - Mahmut Çetin Zorba

Çok cefa çektim ben
Sevdadan yana.
Az mı yanmışlığımız var?
Her biri paslı çivi gibi gönülde,
Söküp attım yeri kaldı geride.
Getirin bana dört hak kitabı,
Üstüne yemin edeceğim ben.
Bundan sonra kimseyi değil,
Kendimi seveceğim ben.

Her bir sevgili
Parçalar kopardı kalbimden.
Delik deşik bir kalp,kevgir gibi.
Kimse duramıyor yüreğimde.
Sağlam kalmadı kalbimde bir yerim.
Söyle ey gönül nasıl severim?
Bilmem bu kalple ne edeceğim ben?
Bundan sonra kimseyi değil,
Kendimi seveceğim ben.

Uslanmaz akıllanmaz bu deli gönül.
Heyhat yine bahar,coşacak yine.
Kurt kapanı gibi bir yeni sevda.
Yine başında kavak yelleri.
Çakacak sağlam kalan yerine yüreğin,
Yeni çivileri.
Bilmem bu kalple nereye gideceğim ben?
Bundan sonra kimseyi değil,
Kendimi seveceğim ben.

Bu kaçıncı söz verişin?
Uslanmadın mı sen?
Yine mi bir deli akış?
Geçmedi mi çağın?
Bir kaç mevsim artık ömrü sevdaların.
Bir ilkbaharda filizlenecek çiçekler.
Güller açacak sevda.
Sonra yine gelecek sonbaharı aşkın.
Yine bir hazan yaşayacak.
Yine kuruyacak çiçekleri.
Yine dökecek yapraklarını.
Tutamadım sözümü,kırıldı yeminlerim.
Yine bir ilkbahar bekleyeceğim ben.
Kendimi sevmedim ama,
Yaşamı seveceğim ben.

2008 Anatkya

[email protected]