Deliden Allaha Mektup 3

Merhaba Allah'ım, bak yine ben… Bu sana yazdığım 3.Mektup…

Öyle bilinmez ve aklımın almadığı düşüncelerle yazıyorum sana mektubu;
çünkü ne beni anlayan var,
ne de akılsızlığımın alaycılığıyla beni ciddiye alan…

Ben bu kullarından yine şikayetçiyim Allah'ım… Çünkü senden ve ahiretten o kadar uzaklar ki, ya sahiden iman etmemişler ya da bunlar sahiden hiçbir şeyin farkında değiller…

İkindi üzeri, İmamın yanına vardım,
ona şunu sordum önce; itikat nedir?
Cevapladı: “Akaittir, Akait; İmani esaslardır” dedi…
Peki, nerede yazar, nereden öğrenebilirim?
Mezhebi var” dedi…
Peki, sen hangisine tabisin?
“Maturûdi” dedi…
Sen hiç okudun mu?
“Hayır, okumadım” dedi…
İtikadını bilmeyen imam mı olur? Yarabbi...
İtikat Kurandır diyemedi…

Yarabbi bunlar, sadece ameli vecibelerini biliyorlar
ama itikadı hiç bilmiyorlar…
Hele şirk nedir?
Müşrik kimdir?
Zerre umurlarında değil…
Senin gönderdiğin,
yani; yazarı yaratıcı olan,
bir kitabı okumuyorlar…
Şikâyetçiyim Allah'ım…
Çünkü, 'tek dünyalık yaşam biçimi', bunların ki. Neredeyse hepsi seküler bunların...

Allah’ım, hani bana yazmadığın kız varya,
geçen gün çocuk parkında onu gördüm;
Kadiri salıncağa bindirmiş, sallıyordu...
Uzaktan izledim epey,
Yüzün de bir hüzün vardı,
kederliydi beni görmedi...
ama Kadir öyle neşeliydi,
öyle güzel gülüyordu ki
onu izlerken dünyalar benim oldu...
Öyle güzel saçları vardı ki,
kıvır kıvır, upuzun
ve öyle tatlı bir çocuk olmuş ki,
yanına varıp, öpüp koklamamak için,
kendimi zor tuttum...
O an, sağ omzumu bir el tutup döndürdü beni;
"senin çocuk parkında ne işin var lan deli, ne bakıyorsun çocuklara" diye, beni azarladı...
Bende ona kızdım,
“ben o masumları izliyorum,
sizin gibi hayal dünyaları kirlenmiş,
zalimlerden nefret ediyorum” dedim...
Bana elini kaldırdı ama vurdurmadım kendime,
kaçtım Allah'ım...
İyi ki, kadir ve annesi görmedi beni,
değilse çok mahcup olurdum Allah'ım...
Sonra araştırdım, öğrendim,
Kadirin annesi çok mutsuzmuş,
eşi kumar oynayan, uyuşturucu kullanan
ve onu sürekli döven, pislik bir adammış...
Çok üzüldüm Allah'ım, çok üzüldüm...
Keşke onu ve Kadiri, o adamın elinden kurtarsan Allah'ım...

Bu arada, bizim mobilyacı yeni bir araba almış,
müziği de son ses açıp,
burnu havada, sokaklarda gezip dolaşmaya başlamış, geçen gün gördüm.
Ben de ona
“müziği kıs cahil herif” diye seslendim...
arabayı acı frenle durdurup,
beni dövmeye hücum etti.
Ama! Bu sefer kaçmadım Allah'ım..
Bana bir sürü bağırdı;
"Allah'ın delisi sen ne biliyorsun da bana cahil diyorsun” diye beni azarladı...
Ben de "ben haddimi bilirim, sende haddini bil! Rahatsız etme milleti” diye ben de ona bağırdım...
O sırada bizi izleyen;
hani şu spor salonu olan, dövüşçü bir abi var ya Allah'ım, koşarak geldi yanımıza...
Mobilyacıya öyle bir tokat attı ki,
bizim mobilyacı ‘iki seksen’ uzandı yere....
hahahhahaha
“ellerin dert görmesin abi, ellerin dert görmesin”
"ne istiyorsun lan Allah'ın garibinden" diye bağırdı ardından...
mobilyacının arabasına binip bir kaçışı vardı ki,
tazı gibi...
hahahhahahha....
Sonra o abi, iş yerine götürdü beni,
karnımı doyurdu, sevdi ve sohbet etti benimle..
Ben bir tek onun yemeğini yiyorum, huzur içinde...
Sende ondan razı oluver, olur mu Allahım....

Bir de Allahım, bu mobilyacı,
bizim mahellenin namuslu, ahlaklı
ve en güzel kızına aşık olmuş...
"Lan salak bakar mı o kız senin gibi soytarıya?"
Kıza da laf atmış asılmış ahlaksız,
O gün kızda mobilyacının camını çerçevesini indirmiş...
Perişan etmiş mobilyacıyı...
hahhahaha “onun da ellerine sağlık”

Neyse Allahım,
bu mektumu da son verirken,
anneme ve babama selam söyle,
iyi olduğumu bildir onlara ne olur...
Ben bu hayatı ne kadar daha yaşarım bilmiyorum,
bana verdiğin süre dolunca
bende senin yanına gelip,
anneme ve babama kavuşunca;
bu mekktubu da herkesin için de okuyacağım...
Şimdilik ben kendimi,
yine sana emanet edip susuyorum
Allahım...
Allahım....
Allahım?.