Delicesine Şiiri - Mehmet Küçükyumuk

Buralardan ilk geçişim değil, son da olmayacak.
Kaç kez gece - gündüz yoğun düşüncelerle ve çokça uçar gibi
çiğnedim bu kaldırımları.
Telaşındaydım kaçıp kurtulmanın heyecanında; birilerine yakalanıp anlatmak zorunda kalmanın, -hatta korkusu içinde- rüzgar gibi.

Karanlığa sığınıp, erkekliği bırakıp gündüze, ağlaya, ağlaya
ve hatta deliler
evet deliler gibi bağıra çağıra -sırılsıklam-yağmur gibi.
O kadar çok gelip geçtim ki buralardan;
taşlarını,çukurlarını, kenarlarına sıralı evleri, ışıklarını,
ve hatta ne yöne çıktığını bile düşünmeden,
bilmezliğime sığınıp her defasında ilk kez geçip gidiyor gibi.
Sana çıkmadığını bu yolların yanlış yollar olduğunu bile bile...
Umudumu besleyerek yalnızlığımın büyüklüğü içinde, ya çıkarsa karşıma diye ısrarla...
O kadar çok gidip geldim ki buralardan; elbette bu ilk değil son da olmayacak.
Gene gideceğim.
Yine döneceğim.
Delilik bunalımı mı? Yoksa deliliğin ta kendisi?
Ben deli miyim?
Neyim?
Yoksa hala aşık falan?

Bilmem? ...