Delice Sevda… Şiiri - Bedrettin Naim Arslan

Zemheri ayıydı.
Çalışma masam, bir bardak çay.
Ve bir okey masası başında
Ayazı unutmak isteyen dört kişi.

Ekranın altından cümleler akardı.
İsmin ne? Nerelisin?
Ayazla birlikte karışık hüznüm.
Bıkmışım hayattan, ümit kesmişim.
Henüz karanlık örtmüşken üstümüzü
Hilal belirmişken gökyüzünde
Ve o mas mavi gökyüzünün tılsımıyla
Pencereme çarpan yağmur tanelerinin
Ahenkli düşüşleri ile tanıdım seni.
Ah mavi… Ah melek. Mavi Melek…

Bilmem kaç deneme süresiydi geçen.
Ellerini tutamadığım,
Saçlarını okşayamadığım.
Koklayamadığım bedenini.
Bana yaz günü eden zemheriyi.

Camda ilk gördüğümde karar verdim.
Durdurmak istedim zamanı.
Hatta bir ömür geri sarmak.
Bir ömür geride tanımak istedim.
Elinden tutup kadınım yapmak.

Saçları… Ah o kömür karası gözleri.
Üzerinde çadır kurmuş yay gibi kaşları.

Sanki yıllar önce görmüşüm.
Yıllarca sevmişim delicesine.
Öyle bir sevda ki benimkisi.
Sürecek, büyüyecek ömürcesine.

Gecelerim bir başka artık.
Dolunay bir başka doğuyor.
Bir başka geziniyor bulutlar ufukta
Yağmur bir başka yağıyor.
İçimde dolaşıyor kan yerine.
Damarlarım alev alev.
Bir yangı ki içimde.
Alevdim o içimde alev.

Beklemek zor denir ya hani?
Değil be gülüm. İbadet.
Dünyanda yoksam eğer…
Çık oradan. Bana gel terk et.

Sana bir şey veremem sadece kuru sevgim
Eğer lazımsa sana, et-kemikten bedenim.
Aslında feda ettim
Canımla birlik her şeyim.

Ah meleğim. Mavi Meleğim.
Sevemeyeceksem seni.
Hiç değilse öleyim.

Benim aynam içimi gösterirdi.
Kırıldı, parça parça…
Şu an bakıyorum da,
Yüreğim param parça…
Yarısı yanımda. Mahpus.
Bir yarısı sende. Talihi Maküs

Bir yara ki içimde gönlüm onsuz karanlık.
Sarayım kollarımla, doğ üstüme aydınlık.

20.01.2009 / 19.00