Delice Monolog Şiiri - Taş İskele

Deli deliye katılarak ağ’lıyordu.
Tuzak değildi.
Oldu mu şimdi, dedi deli.
Tuz, ak olmaz mı hiç?

Belki kirlenmiştir,
genzi yakmadan önce dedi diğeri.
*
Deli dedi,
çöz beni.
Çözüldü deli,
çözeltisinde dibe vuruşları külüydü  delinin.
İçinin yarısını damlattı deli,
biraz sızı,
bir tutam renk hüznünden,
tılsımı bozuldu diğer delinin.
*
İç yüzümüzü kimseler  tanımıyor dedi deli,
Bize has değil bu dedi diğeri.

Devam etti,
Bir şeyi elimizde tutabilecek olsaydık,
Hayatı tutardık elimizde...
Kimse kimsenin sahibi değildir bu yolda.
Oynaştığımız yoldaşlarız hepsi bu.

Düğümledin beni,
Düğümlendikçe kendime kaldım deli,
çöz beni,
Çöz ki düğüm olsun kendime kendim.

Al rehin kalsın değneğimi,
Ver özgürlüğümü,
Çok kaldım sende deli..

Kendine yaklaştıkça,
Uzaklaşıyorsun kendinden,
Ağ'ladığım hayat yolu,
Tuzaklarla süslü yol.
Varam da gidem tebdil-i akil..
*
Yola salt akılla devam etme,
Pi' ye takılırsın,
Fi'ye şaşar kalırsın deli. ..
*
Akıl düşürmüşse yüze sahte tebessümü,
Bizden vazgeçmiş şeytanın oyunudur bu,
Gönüldendir tebessüm,
Tebessümle deli,
Çemberinde döne döne,
Yana yana,

-Kendine gel-