Delice Kızın Ebru'sundan Merhaba

Merhaba,

Bügünlerde etrafımda ölüm ve hastalık rüzgarları esiyor. Kasvetli ve soğuk İstanbul havası ruhumu yansıtıyor gibi.

Ölümü düşünür oldum. Başlangıç mı? Bitiş mi? Bir dostum bilinmeyeni sevdiğini söylemişti. Bilinmeyenden korktuğumu fark ettim.Ölümü bilmiyorum, korkuyorum. Uyku gibi hayal ediyorum. Derin ve uzun. Ama ya karabasanlı ise uyku...

İnsanın kendisine yapabileceği en büyük kötülük kensisini kandırması, hayat kandırmaca ise, düzen düzensizlik ise...

Cemal Süreyya gecesinin olduğu gün bir arkadaşım kardeşini trafik kazasında kaybetti. Genç bir delikanlıyı öptü ölüm.

Genci, yaşlısı yok buz gibi öpücüğü ile ölüm her an yanımızda, soğuk nefesi ensemizde, yaşam an lardan ibaret. Ve biz an larımızı istediğimiz gibi yaşayamadıktan sonra. Etrafıma baktığımda zengininde, fakirinde, âliminde, cahilinde hepsinin gözünde hüzün. Hep ertelenen düşlerin izi...

Mutluluklar ertelenmiş, sınırlar koymuş toplum, sınırların dışına çıkamadan boğuluyoruz ertelemiş düşlerimiz içinde...

Patron oluyoruz daha fazla kazanmak, kazandığımızı kaybetmemek için çabalıyoruz. Erteliyoruz düşlerimizi...

Ebeveyn oluyoruz, geleceklerini kurmaya, hayatlarını yönlendirmeye çalışıyoruz. Onlara sormadan dünyaya getirdiklerimize hayat verirken bazen yaşamlarını alıyoruz. Beklentilerimizi, onlara yükleyip beklentisizkem beklentiler diyarına düşüyoruz. Düşlerimizi erteliyoruz.

Tanrı Odin henüz çocukken onu onurlandırmak için yapılan dinsel tören varmış. Bu törende Germen kabileleri çocukların bulunması için bir meşe ağacının altına armağamlar koyarmış, zamanla bu töreni Noel'e dönüştürmüşüz. Tarih okuyoruz, kimin tarihi bilmiyoruz. Kime göre yazılmış tarih. Her yaşam bir tarih değil mi?

Kukla gibi yaşıyoruz hayatı. Bir haftada üç ölü, üç soğuk öpüş. Bilinmeyene üç merhaba...

Hava puslu, ruhum puslu, yinede paylaşmak ve merhaba demek istedim.

Sevgi ve saygı ile,
delice kızın ebrusu