Deli süleyman Şiiri - Abdulvahap Altay

((((DELİ SÜLEYMAN))))

Asker arkadaşımdı Süleyman, hali vakti yerinde, evin tek çocuğuydu,
Boy desen boy endam o biçim, filinta gibi çocuktu Süleyman,
çarşı izinlerinde kızlar etrafında fink atardı....
Onca yıldan sonra geçenlerde gördüm onu,
Sokağın başından koşturuyordu, arkasında mahallenin çocukları,
Gelip yanımda durdu, tanımıştı belli boynuma sarıldı,
Ben ise ancak konuşunca sesinden tanıyabildim onu,
Üzerinde yırtık elbiseler, saç sakala karışmış, bir deri bir kemik kalmış,
Hey gidi koca Süleyman, ne illettir seni bu denli yıkan,
Anlattı dertli Süleyman...
Kafası bozulunca bir iki kadeh atarmış feleğe inat, öyle bir gün
Eve yarı sarhoş geldiğinde, çocukları yatıyormuş,
canı kahve çekmiş koca Süleyman nın,,,,ocağı yakayım derken
tüp tutuşmuş,,,mered’in patlamasıyla ortalık cehennem yerine dönmüş,
Kendini zor bela aşağı atmış ikinci kattan, içeride kalmış eşi nalan,
Ve canı ciğeri oğlu hasan, koca bir kül yığını geçmişinden geriye kalan,
İşte o gün bugün kayışı koparmış koca Süleyman,
Yıllarca derdini anlatacak dosta hasret kalmışta, kimse dinlememiş deli
Süleyman’ı, deli demişler gülüp geçmişler, roma bir şey mi beş katlı
Apartmanı yaktı deli Süleyman, en çokta bu koyarmış adama,
hey dedi dibini deştiğimin dünyası, nelere mal oluyormuş insanın
basit bir hatası,...
Sonra cigarasını çıkarttı paketin dibinde son kalan,
Ortadan kırıp yarısını uzattı Süleyman, terk ettim deyince de
''askerde bölüştüğümüz cigaranın hatırına'' dedi kıramadım o zaman,
Birden bize bakıp gülüşen çocuklara ilişti gözü, kalkıp fırladı,
'' dur hele Süleyman karnın aç mı''dememe aldırmadan,,,yürüdü
geldiği sokaktan....koşturduğu çocukların ardından.............

01-03-2004
a.vahap altay