Deli Remzi Şiiri - İslam Kızıl

ben bir adam tanıdım
Mangal yürekli
Sert bakışlı
yürüyüşüyle sallanırdı kaldırımlar
kimseye boyun eymezdi
kimseden bir parça merhamet dilenmezdi
bir paltosu vardı birde yıkık dökük evi
hiç bir zaman utanmadı halinden
bir parça isyanı yoktu emelinden
yüreği okadar temizdiki
bulduğuyla yetinir ve ona şükrederdi
gözü ne handa nede hamamdaydı
karnı doysa yeterdi ona
her kez onu deli remzi diye tanırdı
ama kimse bilmezdi deyerini
köydeki cocuklar deli niyetine oynatırdılar remziyi
hiç bir çocuğa asla zarar vermezdi
oda bilir diki çocuk
işte bunu anlayacak kadar akıllıydı remzi
ömrü 3 5 kuruş karşılığında
komşularının bahcesini sulamakla geçti
emeksiz 5 kuruşta asla kabul etmezdi
okadar temiz insandı....
birde sevdası vardı remzin
kimse bilmezdi kimseye bildirmezdi
sevdası bile bilmezdi
gece gündüz onu düşlerdi
onu hayal ederdi
delicesine ağlardı gizlice
olmayacağını oda biliyordu
sevgisimi yetersizdi asla
ama demişler ya deli
aslında bu bunların hepsini anlayacak kadar akıllıydı
yanlızlığı ve sessizliği buna deli denilecek kadar kahbelik yapmıştı
her akşam yıldızlara bakarak
bir dilek tutardı
kendi için değil
sevdasını mutluluğu için
onu okadar sevmiştiki
bir başkasıyla mutlu olmasını bile göze almıştı
sevdasını gördüğü zaman
sanki yüreğinde bir kuş çırpınırcasına heyecanlanırdı
birde sevdasının yanında bir erkek gördüğü zaman
o kuş yüreğine mızrap olur batar dı
bu delini ömrüde böyle geçti
yaşlılık iyice beter etti remziyi
evinden dışarıya çıkamaz oldu
yataklara düştü
kimse bir parça merhamet etmedi remziye
zaten asla bunu kabul etmezdi remzi
allhdan geldim allah gideceyim bunu çok iyi bilirdi
gün geçtikce öleceyi günü beklerdi
o günün de çok yakın olduğunu bilirdi
kavuşamadı ama sevdasını
kavuştu mevlasına