Deli Kızın Uyanışı Şiiri - Ulvi Koçu

- I -

yıldızsız gece... bulutlar sessiz adımlarla teftişe çıkar bir şehri. umarsız sis... uzak sesler... birer birer sönen evlerin ışıkları... gün boyu çığlıklarla, bağrışlarla çalkalanan şehir yalnızlığa çekilir. bir kez daha kendisiyle hesaplaşır. şimdi durgun bir nehir gibi akıbetini beklemeye koyulur...

yıldızsız gece... turuncu sokak lambaları cirit atar kaldırımlar üzerinde. bu karanlık, bu kör olası zifirilik, her gün, hiç yorulmadan nasılda gelir öyle, nasılda örter koskoca bir kenti...

yıldızsız gece... evlerin, hatta odaların biri..yatağında yatmakta bir kız çocuğu. kuruğu düşlerle oyunlar oynamakta. gözleri yorgunluğun aynası. saçları başaklar gibi iç içe. kimdi? hangi masaldan gelmişti? yolunu şaşıran bir şairin son umudumuydu?

yılsızsız gece... düşlerine dalmış bir kız çocuğu; şapkalı kuşlar uçuşur etrafında. kırların içinde delice koşar;

'koş deli kız, koş
kendin gibi delice koş! '

tüm bunlara şaşırır şehir. gecenin bu sattinde tüm insanlar uykularına dalmışken, bu kızın koşması niye? sokak lambaları gülümser iyiden iyiye..

- II -

kendine apayrı bir kent yaratır deli kız. özgürce koşup; ıslıklar çaldığı düşler kenti. neler yapmaz ki orda, neler yapmaz ki. ellerinden tutar tüm çocukların (dili, dini ve rengi farklı binlerce çocuk) . hepsinin elini tutacak kadar eli vardır. hepsine yetecek kadar gülüşü... dereler geçerler, tepelerde sekerler. silah yoktu düşler kentinde; ağlamak, ümitsizlenmek yasaktı. ne savaşlar, ne kan, ne de yangınlar vardı. küçük çocukların yönetiminde; oyuncaklar, çiçekler ve ırmaklarla çevriliydi her yanı. deli kızın şapkalı kuşları uçuşurdu sokaklarında. güneşle dost idiler, yağmurlarla kardeş...

ordaki çocukların ablasıydı deli kız; annesi, babası, abisi... türlü türlü masallar anlatır, yeni yeni oyunlar oynarlardı. sabahları karanfil kokardı her yer, geceleyin gül kokuları... uyanmasıda, uyumasıda bambaşka bir güzellikti sanki. yeşil çimenlerin büyüsüne uzanırlardı, toprağın kokusuyla iştahları doyardı... benzemezdi hiç bir yere, hiç bir yer böyle olmazdı...

- III -

yıldızsız gecenin ardından gelen sabah... ve annesi uyandırır:

'uyan deli kızım, uyan
şimdilik şarkılar söyle kendine
gece yine gidersin, düşlerinin can kentine'