Deli kızın destanı Şiiri - Yusuf Tuna

Bir güzel kız vardı adı Elifti,
Baktığın zaman kibar ve zarifti.

Has bahçede gözüm ona ilişti,
Bu kız zamanla büyüyüp gelişti.

Leyla gibi Mecnuna aşık oldu,
Sevgi ile gönüle ışık oldu.

Sevdiğine aşkını diyemedi,
Üzüntüden ekmek aş yiyemedi.

Aç ve susuz kapandı odasına,
Hiç dikkat etmez oldu gıdasına.

Düşünceden iyice zayıfladı,
Rüya görüyor gibi hayıfladı.

Ramazan Ramazan diye söylendi,
Sevdiğini hayal edip eğlendi.

Ana baba ne dediyse olmadı,
Onlar kızını dışarı salmadı.

O kendince konuşmaya başladı,
Çevresindekiler onu dışladı.

İnsanlar ona delirdi dediler,
Dünyada Mecnun yerine kodular.

Hastalığın kara sevdaydı adı,
Doktorlar ona çare bulamadı.

Haline ağladılar düzelmedi,
Evine bağladılar düzelmedi.

Odaya hapsedip tedbir aldılar,
Onun hakından gelemez oldular.

Dua edip elini Hakka açtı,
Zinciri kırıp bir gün evden kaçtı.

Yürüdü yola dağ bayır demeden,
Dağları dolaştı yemek yemeden.

Sonra türbelere gidip görüştü,
Kırkından sonra kırklara karıştı.

Gece gündüz yollarda gezer oldu,
Olacak olanları sezer oldu.

İnsanların verdiklerini yedi,
Yüce Allaha şükür olsun dedi.

İşi olan ona varıp görürdü,
Bir kaç kuruş para falan verirdi.

O verilen sadakayı alırdı,
Muhtaç olan kimseye dağıtırdı.

Nerede olursa olsun bulurdu,
Darda kalana yardımcı olurdu.

Ona insanın yetişmesi zordu,
Onu bir kaç yerde görenler vardı.

Deli deyince akla o geliyor,
Onu insanlar evliya biliyor.

Uzun süre yaşadı hasta oldu,
Aradan yıllar geçti Elif öldü.

Ölse bile ölmez o gibi erler,
Onu tanıyanlar yaşıyor derler.

Ara sıra yattığı yere gider,
Yusuf mezarını ziyaret eder.