Deli Kader... Şiiri - Ümmü Aşcı

Açmıştı, yumuk gözlerini, nice umutlarıyla,
Deli kaderin, girdabını bilmeksizin..!
Daha yedisine gelmeden,babasını,sonra da annesini kaybetti...
Yetimdi,öksüzdü,kimsesizdi,ve de,caresiz...
Tutunacak bir dalı,sığınacak bir limanı yoktu, şu koca dünyada..!
Hayallerini süsleyecek, bir sevdası bile yoktu....

Kader diyordu,hep kader...kader...
Adı gibi, kendi de kader...

Tutunacak neyi vardı..? denize düşmüştü, bir kere,
Garip kaderi,teyzesinin deli oğlanı,çıkarmıştı kısmetine,
Bir oğlu olmuş,hayaller kurmuş,ümitler bağlamıştı kaderine...
Bilemezdi ki,oğlunun da deli olacağını..!
Kader,ağlarını, acmasızca örmeye devam ediyordu...
Eşini kaybetti önce...ümidi...tutunduğu dalı kırılmıştı,
Senelerce,yılmadı,deli kaderi ve deli oğluyla yaşadı...

Kader diyordu,hep kader...kader...
Adı gibi, kendi de kader...

Onun da, herkes gibi,ümitleri,hayalleri vardı...
Oğlunun okulda okuması,şiirler okuması,karne alması,
Düğün dernek kurması,evlenip torun sahibi olması...

Ama ne çare...
Kaderi,deliydi...
Kader çarkının dümeni, elinde değildi..!
Dalgalı denizlerin sürüklediği, kayalıklarda, paramparça oluyordu hayalleri...

__Tüm çektiklerinin intikamını almak istercesine,tekrar evlendi,
Bir oğlu daha oldu...karanlık gecelerin,hoyrat rüzgarlarına inat,
Güneşi, hayallerine,ekmek,su,ederek...

Ama nafile,deli kader...kocası ayyaş,kumarbazdı,
Bir de üstüne üstlük,felç geçirdi,
Yeni ümidi,ilkinden de,daha deliydi...

Kader diyordu,hep kader...kader...
Adı gibi, kendi de kader...

Anlatırken kaderini,yüreğindeki volkanı,
Gözlerinden akan,o çisil çisil yağan,.yağmur damlalarını,
___Söndürmek ne mümkün..!
Azgın dereler,çağlayanlar,okyanuslar,kifayetsiz kalırdı...

Neden, deli kader...kader...dediğini, şimdi çok iyi anlıyordum,
___Elbet de,sevdanın delisi,paranın delisi,mutluluğun delisi,
Olduğu gibi;
Kaderin de,DELİSİNİ,hem de,en delisini,görmüştüm...

Adı kaderdi,yaşamı...deli,delicesine hem de, KADERDİ...

Ümmü AŞÇI