Çok şanslı bir yaz gülü, ne sevdasından vazgeçmiş, ne de töresinden.......
BU ONUN HİKAYESİ… ONUN ADI İZMİR…. “DELİ İZMİR” DEDİLER O’NA...
Öyle şanslıdır ki bu yaz gülü, sıcak güneşin altında kavrulurken tüm nebatı ve toprağı hep nemlidir onun. Hikmeti bilinmez, yaprakları hep buğuludur onun. Hiç balı tükenmez çiçeklerinden arıları hep boldur onun. Toprağı İzmir’ dir onun.
Sevda ile bakmış hayata, güneşe, toprağına yedi semasına. Kimse onu bu değerlerden vaz geçtiremez. O’nun töresidir kara toprak. Küstürürsün, yapraklarını döktürürsün, kurutursun köklerini... Sevmesini bilen gülü toprağı ile sever ki, o topraktan gelen en güzel hikmetler O’nunla paylaşılsın...
O ne sevdasından vaz geçer ne de töresinden, istemeyen çekip gider. Arzu eden, sevipte sevilmek bekleyen, sevilmenin has pınarından yudum yudum su içmek isteyen onu töresinden vazgeçirmesin.
Daha dostum eller ile gezer mi?
Solmuş derler gül benzinin iziği,
Daha dostum eskisinden güzel mi?
O ne dedi, sen ne dedin varıncak?
