Deli İklim Şiiri - Mehmet Raşit Er

Deli iklim

Ben delirmiş bir iklime adım attım.
Ruhum çıldırmış! ..

Divane bir rüzgar var dağlarımda.
Düşlerim kürtçe, lazca, rumca ve ibranice!
Devrilmiş arapça lehçeler!
Kurtlanmış asırlık çınarlar!
Korkaklaşmış kutsal kitaplar! ..

Ve bir deli şair’in elleridir,
sadece yüreğime dokunan.
Çocuklar çok mutsuz!
Ama sinirden gülümsüyorlar…

Ellerim o yarin tenini arar.
O yar delirmiş! ..
Bu hali sevdaya isyan katar.
Dışarıda coşkulu ama ruhunu kaybetmiş,
büyük bir kalabalık var! ….

Bir şair ölmüş diyorlar…
Saçları bembeyaz.
Şair’ler hiç, hiç ölür mü?
İnanılması güç bir olay.

Bu iklim aldatıyor insanı.
Yazı, kışı bilinmiyor…

Denizdeki balık,
Çöplükteki martı gibi duyarsız bu iklim.
Dili, rengi belli değil artık deliliğin! ….
Bu iklim deli iklimi.
Şair’ler de bir eksiklik var! …

dîrok: 24.Ağustos.2012
Şiir: Mehmet Raşit ER