Deli Gönül II Şiiri - Zübeyir Daras

Bu dünyaya neye geldin
Bilemedin deli gönül
Ömür bitti sona geldin
Göremedin deli gönül

Bir meleğe tutuldun da
Başaklar gibi soldun da
Mecnun gibi del oldun da
Diyemedin deli gönül

Tabiplik değil bu yare
Ayrılığa olmaz çare
Ellerimi nazlı yare
Veremedin deli gönül

Ayrılık bir çeşit ölüm
Sevdan verdi bana zulüm
Gezdiğin bağlarda gülüm
Deremedin deli gönül

Bıraktı yollarda yaya
Serdi beni boydan boya
Nazlı yari doya doya
Sevemedin deli gönül

Tutamadım oy gelini
Uzatıp veren elini
Gülümün yarelerini
Saramadın deli gönül

Susuz koydun aşkım n’oldu
Yandı gülüm hazan oldu
Yarimiz nerde? Kayboldu
Aramadın deli gönül

Bir meleğe sevdalandım
Örmeler inen bağlandım
Uçtu elimden, ağladım
Alamadın deli gönül

Sevdiğim gittin gideli
Akar gözlerimin seli
Yüreğimdeki güzeli
Kıramadın deli gönül

Uyanıp aynı yataktan
Yürüyüp aynı sokaktan
Ömür boyu bir tabaktan
Yiyemedin deli gönül

Hançeri bağrıma vurdum
Viran oldu evim yurdum
Bir yüreğe yuva kurdum
Kalamadın deli gönül

Ölüm bazen lazım cana
Bir kurşun sık sana bana
Alnımızın ortasına
Vuramadın deli gönül

Derdimi döksem yollara
Başı dumanlı dağlara
Yarim ile bir mezara
Giremedin deli gönül