Deli Gönül Şiiri - Sadullah Celik

Yalın kılıç girme, aşkın közüne
Özüne dön, deli gönül özüne!
Güvenilmez muhannetin sözüne
Özüne dön, deli gönül özüne!

Kahrettin, işler ters gidiyor diye
Gözün doymadı, başvurdun hileye
Yüreğin bin defa geldi de dile
Özüne dön, deli gönül özüne!

Bel vermeyen bu dağlarda yoruldun
İtilip kakıldın bazen kovuldun
Bir sevdayla can evinden vuruldun
Özüne dön, deli gönül özüne!

Ben ki, ''adam gibi severim'' dersin
Evlenince ahü figan edersin
Günlük bal yesen şikayet edersin
Özüne dön, deli gönül özüne!

Dünya malını sana ait bildin
Ne öksüz ne yetim gözyaşı sildin
Kendini fasulyeden nimet bildin
Özüne dön, deli gönül özüne!

Onca nimetin içinde yüzersin
Kimden geldiğini hiç düşünmezsin
Bir yerin ağrısa, dudak bükersin
Özüne dön, deli gönül özüne!

Çağlayan sular da durulur bir gün
Yıldızlar söner, ay kararır bir gün
Dört kişi omzunda gitmeden bir gün
Özüne dön, deli gönül özüne!

Özün kara topraktır, ruhun cevher
Gözyaşın ırmak gibi, gönlün kevser
Şehr-i vücudun ilahi şaheser
Özüne dön, deli gönül özüne!