Deli Gönül Şiiri - Melahat Çetinkaya

DELİ GÖNÜL

Daldan dala uçar idin
Hep pür neşe saçar idin
Köşe bucak kaçar edin
Vuruldun mu deli gönül

Aklına birini takıp
Yüreğinde ateş yakıp
Sevdasını yorgan yapıp
Sarıldın mı deli gönül

Takılıp sevgi ağına
Düşüp aşkın tuzağına
Firar edip Kaf dağına
Sürüldün mü deli gönül

Atlayıp sevda atına
Çıkıp aşkın son katına
Yar sandığın vefasıza
Darıldın mı deli gönül

Kanatlanıp sevda ile
Uçar iken gökyüzünde
Çakılıp yürek üstüne
Kırıldın mı deli gönül

Başına vurunca hale
Yaşın erince kemale
Başlayıp sorgu suale
Duruldun mu deli gönül

Yediveren toprak idin
Gül goncası yaprak idin
Deli akan ırmak idin
Yoruldun mu deli gönül

MELAHAT ÇETİNKAYA